-Aaaaaaaaa...-krzycząc gwałtownie, zbudził się Malcolm w kapsule.
-Co się tak drzesz?!-przeraziła się JJ.
-Miałem koszmar!-krzycząc, Malcolm uderzył się w głowę.-Auuuu! Uderzyłem się przez ciebie!
-Co znowu przeze mnie?!-oburzyła się Johana.
-No to podejdź, opatrzę ci ranę, bo krew ci leci.-JJ wzięła apteczkę i wyciągnęła bandaż.
-Nie chcę! Zostaw!-krzyczał Malcolm.
-Jak chcę ci pomóc to nie chcesz, a potem gadasz , że nic nie robię.-zdenerwowała się Johana.
Krew spływała z prawego boku czoła Malcolmowi i spływała prawym bokiem po policzku. Potem krew przestała cieknąć a pozostałości zaschły na policzku.
JJ z Malcolmem siedzieli w ciszy i unikali nawzajem wzroku . Mierzyli oczami wszystko co można było zobaczyć w kapsule. W końcu ich oczy z kierowały się na siebie i wtedy roześmiali się po raz pierwszy odkąd Malcolm budząc się krzyczał.
-I co Skye? Przestraszyłaś się , że mnie nie ma?-spytał śmiejąc się Eric Ward.
-Wcale nie. -odparłam.
-Aha, no dobra. Nie znalazłem nic do jedzenia, ale mam wrażenie jakby ktoś tu był.-powiedział Ward.
-Spokojnie, co będzie to będzie.-rzekłam.
-Czy ty zawsze jesteś tak na luzie nastawiona do wszystkiego?-zapytał Eric.
-Z tym to różnie bywa. Może najpierw spróbujemy ustalić jakie jest nasze położenie a potem spróbujemy wrócić do Nowego Jorku.-zaproponowałam.
-Jak mamy ustalić położenie skoro nie mamy nic, by to zrobić.-powiedział.-Chyba jesteśmy skazani na wieczne towarzystwo ...yyyy...ze sobą.
-I z czego się tak cieszysz?-spytałam.
-Bo przynajmniej nie umrę w samotności.-odpowiedział.
-A kto mówi , że tu umrzesz?-zapytałam.
-No ja mówię.-odparł Eric.
Nagle kapsuła przestała płynąć. Stanęła na brzegu. Johana porywczo wstając, chwyciła za rękę Malcolma, potem wyjrzeli przez okienko i zobaczyli wyspę. Malcolm wziął gaśnicę i wybił szybę, przez którą wyszli na zewnątrz. Biorąc plecak i najpotrzebniejsze przedmioty , typu: latarka, lina, jedzenie, wodę, telefon i pistolet. Pierwsze co zrobili, to zaczęli rozglądać się czy może gdzieś nie zapodzialiśmy się w oceanie. Potem wyruszyli wgłąb puszczy. Maszerowali, poszukując owoców. W końcu nadeszła noc. Znowu siedzieliśmy do późna przy ognisku i znowu Eric zajadał się pieczoną rybą. Noc ta , wyjątkowo długo się ciągnęła. Chciałam by Ward w końcu zasnął a nie nawijał cały czas. Nie spodziewałam się , że mój szef może być taką gadułą. Gdybym była śmiertelna, to zapewne zagadał by mnie na śmierć.
-Co ci się śniło?-spytał Eric.
-Nic.-odparłam.
-Jak to nic?-zdziwił się Ward.-Przecież musiało ci się coś śnić. Chyba, że tego nie pamiętasz.
-Możliwe, ale skończmy już rozmawiać.-rzekłam.
-Ale dlaczego? Przecież miło jest.-powiedział Ward.
Na szczęście jakieś dźwięki zaczęły dobiegać z dżungli. Ja szybko wstałam i zaczęłam udawać ,że się boję. Zaczęłam wrzeszczeć:
-O nie! Ratunkuuu! Coś tu jest! Ward! Pomóż mi! Błagam! Jestem taka bezradna!
Moje słowa, powoli zaczęły się wykańczać.
-Spokojnie Skye. Nie sądziłem , że będziesz się bała. A jednak czegoś się przestraszyłaś. Nie jesteś taka twarda jak myślałem, ale nie sądziłem że jakiś szelest może cię zlęknąć.
-Ja też tak nie sądziłam.
Wtedy upewniłam się, że Eric chwycił ten kit i uwierzył mi, że się boję. By to jeszcze podkręcić zaczęłam biegać w koło, wymachując rękoma i krzycząc. Ward tak stał po środku i dziwnie zaczął mi się przyglądać, cieszyłam się, że mi uwierzył, ale akurat pomysł z bieganiem w kółko nie wypalił, bo Eric odparł:
-Akurat w to nie wierzę Skye. Siądź sobie tutaj i zaczekaj na mnie. Pójdę sprawdzić co się tam dzieje.-pokazując mi miejsce, Ward szedł za hałasem.
Czekałam tak na Erica chyba godzinę. W końcu wrócił i rzekł:
-Niczego, ani nikogo nie widziałem. Pewnie jakaś małpa na drzewie. Nie obawiaj się. Jestem przy tobie. Jakby się coś działo, to od razu mów.
-Nie ma sprawy.-mówiąc to położyłam się i zasnęłam.
Ward zrobił to samo. Tymczasem Malcolm zaczął biec z krzykiem do JJ .
